Animo La Salle!

SA unang pagkakataon noong Sabado nanood ako ng UAAP sa telebisyon. Championship game kasi sa pagitan ng Green Archers ng De La Salle University-Manila at ng Growling Tigers ng University of Santo Tomas. Siyempre dahil nag-aral (at hanggang ngayon nag-aaral pa rin) ako sa La Salle at nagtuturo din ako rito kapag ipinapahintulot ng iskedyul ko sa Miriam College ay awtomatikong nag-cheer ako para sa Green Archers.

Habulan ang iskor. Patapos na ang laro nang manood ako kaya mainit na mainit na ang laban. Na-stress ako bigla. Akala ko matatalo na talaga ang La Salle subalit nag-extend pa ang laro ng limang minuto. Nanalo ang La Salle at kasabay nito ay feeling ko nanalo rin ako.                

Feeling lang kasi wala naman talaga akong pakialam sa UAAP. Naalala ko noong 1995 nang mag-umpisa akong mag-aral ng M.F.A. in Creative Writing sa La Salle. Nang magdasal kami sa pag-umpisa ng klase namin sa Fiction Writing sinabi ng aming guro, ang premyadong nobelistang si B.S. Medina, Jr., na ipagdasal namin ang Green Archer dahil may laro sila nang araw na iyon. Nagulat ako sa reaksiyon ng tatlong kaklase ko, “Ay, no Sir! Ayaw namin. UST ang ipagdadasal namin,” sabi nina Roel Hoang Manipon, Nonon Carandang, at Lester Hallig. Pawang mga gradweyt ng Journalism sa UST. “Okay, let’s pray for both teams,” ang sabi na lamang ni Doc Med na nakangiti.

Ako naman, litong-lito. “Ano ‘yon? Ano ‘yong Green Archer? At ano ang UAAP?” tanong ko sa kaklase kong babae, si Aurora Yumul. “Probinsiyana ka kasi kaya wala kang alam!” sagot ni Aurora at tumahimik na lamang ako.

Nang nagtatrabaho na ako bilang managing editor ng De La Salle University Press noong 2001, kapag may laro ang Green Archer binibigyan kami ni Bro. Andrew Gonzales, FSC ng tigdadalawang tiket. Vice President for Research na si Bro. Andrew noon (dati siyang presidente) at ang Press ay direktang nasa ilalim ng opisina niya. Kapag nasa Araneta Coliseum ang laro, puwede na kaming mag-half day sa Sabadong iyon at makisabay sa school bus papuntang Cubao.        

Kapag makita ko sa aking mesa sa opisina ang dalawang tiket, pupulutin ko ito at sasadyaing lakasan ang pagsabi, “Ano itong bigay ni Bro. Andrew?” Magtatakbuhan tungo sa aking mesa ang aking mga kaopisina at paunahan silang hablutin mula sa aking kamay ang dalawang tiket. Alam kasi nilang hindi ako nanonood ng UAAP.

Ayaw ko kasi sa lugar na maraming tao. May agoraphobia ako. Para akong sinasakal kapag nasa gitna ako ng maraming tao. Hindi ko talaga maimadyin na makipagsiksikan papasok sa Araneta Coliseum. Minsan lang ako nanood dito ng palabas nang mag-anniversary show ang GMA may dalawang taon na nakalilipas. Binigyan kasi ako ng back stage pass at doon ako dumaan sa geyt kung saan dumadaan ang mga artista. Sa upuan malapit sa stage din ako pinaupo at hindi ko kailangang makipagsiksikan. Gayunpaman, nanginginig pa rin ako kapag naghihiyawan na mga tao sa loob ng Big Dome.

Noong 1995, bukod kay Rico Yan na nakakasalubong ko sa mga hagdanan at pasilyo ng Miguel Hall (kung saan ang College of Liberal Arts) ay nakakasalubong ko rin sa kampus si Jason Webb na Green Archer noon.

Nakatira ako noon sa graduate school dorm ng La Salle na Le Grande Maison sa Leon Guinto St. sa gilid ng St. Scholastica’s College. Nasa third floor ang kuwarto ko. Nasa first floor naman ang DLSU Press (kung saan naging proofreader ako noong 1996) at ang dorm ng Green Archers. Kapag nagsasampay ako ng mga nilabhan kong damit sa fire exit ay kung minsan nakikita ko ang ilan sa kanila na nagsasampay rin sa baba. Kapag pumapasok ako ng geyt nasisilip kong naghaharutan sila sa kanilang sala. May isang guwapo na palaging nakaupo sa mesa ng guwardiya na kapag dumadating ako ay ang tamis ng ngiti sa akin at kinikindatan pa ako. Isang mahiyaing ngiti lamang ang tugon ko bilang konserbatibong probinsiyanang makata pa ang drama ko noon. Iniisip ko na lang na napaka-friendly naman nitong guwapong higante.

Kaya laking gulat ko, as in nanginig at pinagpawisan ako sa kaba, nang magturo ako noong Enero 1997 sa Literature Department. Unang karanasan ko iyon sa pagtuturo. Sa unang araw ng klase leyt na pumasok ang guwapong Green Archer na iyon na nakaupo palagi sa mesa ng guwardiya sa dorm na ngumingiti at kumikindat sa akin. Siya si Maui Roca na naging estudyante ko sa Philippine Literature. Sa likod siya umupo at hayun, ngimingiti pa rin sa akin. Buti hindi ako kinindatan sa klasrum!          

Sa kabila nitong mga close encounter ko with Green Archers, hindi pa rin ako naging interesado sa UAAP.

Pero iba ngayon. Noong isang Sabado, sa second game para sa kampeonato, di sinasadyang napanood ko ito sa TV. Ito kasi ang pinapanood ng Tita ko at ng aking pamangkin. Panalo ang Green Archer at dahil dito may pangatlong game. Hayun, pinanood ko nga ang finals at naisip ko, panonoorin ko na itong UAAP—ang game ng La Salle siyempre, sa mga susunod na taon. Masaya naman pala.

Si Jeron Teng ang MVP. Ang cute niya. Kamukha siya ng crush kong mandudula na Lasalista. Ang kapatid niyang taga-UST ay cute din. Di ko nga alam kung sino ang pipiliin ko sa kanila. Type ko kasi talaga ang mga tsinito, mukhang Intsik, Hapon, at Koreano. Kaya nabaliw ako noon sa Meteor Garden at Full House. Para sa akin ang pinakaseksing lalaki ay si Rain. May crush din akong propesor ko sa La Salle na kamukha ng mga guwapong hari sa mga Koreanobela.

Si Jeron Teng ang bunos ko sa panonood ng UAAP. Kaloka.

Sa Sabado, unang araw ng comprehensive exam ko sa La Salle para sa aking Ph.D. in Literature. Sana hindi ko makasalubong si Jeron Teng sa geyt o kaya makasabay sa CR bago ako makarating ng Literature Department. Baka kasi matulala ako at wala akong masagot sa exam. Knock on wood and God forbid! O baka rin namang ma-inspire ako nang bonggang-bongga at maging high pass ang resulta! Vungga.

Animo La Salle! Hanggang sa susunod na UAAP. 

[www.jieteodoro.blogspot.com / 15 Oktubre 2013 / Lungsod Pasig]